اعتراض به رأی کمیسیون منابع طبیعی

اراضی ملی به اراضی گفته می شود که هیچ گونه سابقه ی احیا از جمله زراعت ، ساخت و ساز ، کشاورزی نداشته باشد مطابق قانون این اراضی ملی هستند و در تصرف دولت در می آیند .

اراضی شخصی به اراضی گفته می شود که سابقاً در آن ها گشت و زر ، کشاورزی ، ساخت و ساز در آن صورت گرفته است این اراضی در مالکیت اشخاص می باشد و دولت ها حق تصرف در این گونه اراضی را ندارند.

مقدمه : 

در کشور ما منابع طبیعی از اهمیت اساسی برخوردار است همچنین در تمام کشور های دنیا جلوگیری از آسیب و حفظ منابع طبیعی از مهم ترین برنامه های این کشور ها است .

اگر انسان ها نسبت به این منابع ادعا یا اعمال مالکیت کنند قطعا منابع طبیعی خسارت های جدی ایجاد می شود . بر اساس برنامه ی تمام کشور های دنیا برای حفظ این منابع در کشور ما ایران نیز ضوابط و مقرراتی برای حفظ منابع طبیعی وضع شده است وضع قوانینی هم چون قانون حفاظت از جنگل ها و مراتع به عنوان یک راه کار قانون مند در مورد خسارت و تجاوز به منابع طبیعی که با توسل به قوه ی قهریه به وسیله ی دادگستری نمونه ی بارز این اقدامات برای حفظ منابع طبیعی است .

 اولین اقدام قانونی در خصوص منابع طبیعی باید اعلام مالکیت این اراضی با عنوان منابع طبیعی و ملی باشد . ضوابط و مقررات بسیاری برای تخصیص  این منابع به صورت منابع ملی و طبیعی صورت گرفته است همچنین در مواردی که این اراضی در مالکیته افراد باشد به عنوان منابع طبیعی و ملی شناخته شود این اراضی باید در مالکیت دولت قرار گیرد و چنان چه این اراضی در شهر ها واقع شده باشند به سازمانی تحت عنوان سازمان مسکن تحویل داده می شود و چنان چه این اراضی خارج از حوزه ی شهر واقع شده باشد به سازمانی تحت عنوان سازمان منابع طبیعی داده می شود . 

کمیسیون منابع طبیعی که با حضور فرماندار ، رئیس دادگاه شهرستان ، رئیس یا نماینده منابع طبیعی تشکیل می شود .

 کمیسیون مذکور با بررسی مدارک و اسناد و نقشه های موجود اگر به تشخیص آن ها این اراضی جزء منابع طبیعی و ملی باشد اقدام به خلع ید قانونی از این گونه اراضی می کند هم چنین کمیسیون اراضی ای که قبل از سال 1341 هنوز بهره برداری و احیا نشده باشند را جزء اراضی طبیعی و ملی مقرر می دارد .

 نکته ی حائز اهمیت در این این مورد این است اگر این اراضی سابقه ی احیای آن ها قبل از سال 1341 باشد ملاک از ملی بودن این اراضی می باشد و در صورت وجود سند مالکیت در این گونه موارد این سند فاقد اعتبار است و برای این که اراضی قبل از سال 1341 به عنوان اراضی ملی به شمار نیایند باید سابقه ی حیای آن تشخیص داده شود پس صرفا سابقه ی احیا ملاک مالکیت می باشد نه اسناد مربوط به مالکیت این اراضی .

ضوابط و مقررات قانونی توسط کمیسیون منابع طبیعی برای تشخیص این اراضی ملی وجود دارد . کمیسیون  با انجام مقررات موجود به این اراضی رسیدگی خواهد کرد .(نحوه تعیین اراضی منابع طبیعی)

تمایز اراضی ملی از اراضی دارای مالکیت 

موارد بسیاری برای تمایز اراضی مختص به مالکیت اشخاص از اراضی ملی و طبیعی وجود دارد که می توان به برخی از آن ها اشاره کرد:

 -اگر اراضی داخل در روستا یا نزدیک به روستا باشد

 -اگر اراضی به چشمه های طبیعی ، قنات ها ،منابع آب و رود ها با وجود نداشتن سراشیبی یا موانع بزرگ .

 -نبودن درخت در این اراضی .

 -سابقه ی کشت و زر .

نحوه اعتراض به رأی کمیسیون منابع طبیعی 

بعد از تصمیم کمیسیون مبنی بر تشخیص اراضی ای که در تصرف افراد می باشد تحت عنوان اراضی ملی و منابع طبیعی اقدام قانونی برای خلع ید این اشخاص را انجام می دهد این تصمیم کمیسیون قابل اعتراض در دیوان عدالت اداری می باشد . دیوان بعد از طرح شکایت در شعبه ی بدوی رسیدگی و تصمیم گیری می شود . 

توصیه ی آخر:

به دوستان و همراهان گرامی توصیه می شود که به توجه به پیچیدگی های دعاوی دیوان عدالت اداری قبل از اقدام به هر کاری با یک وکیل متخصص در امور منابع طبیعی در این حوزه مشورت نمایید .