راهزنی یا قطع الطریق

راهزنی یا قطع الطریق

فرشاد  اسکندری

راهزنی یا قطع الطریق : 

نکته ۱، راهزنی یا قطع الطریق : 

راهزنی یا قطع الطریق ، یکی از انواع سرقت های مشدد به شمار می آید. ماده ی ۶۵۳ قانون تعزیرات مقرر می دارد : " هر کس در راه ها و شوارع به نحوی از انحا مرتکب راهزنی شود ، در صورتی که عنوان محارب بر او صادق نباشد ، به ۳ تا ۱۵ سال حبس و شلاق تا ۷۴ ضربه محکوم می شود."

نکته ۲ : شرایط تحقق جرم راهزنی یا قطع الطریق :

۱. رفتار مرتکب " ربودن " مال دیگری است. در راهزنی ، راهزن به نوعی در راه ها کمین کرده و به مسافران و رهگذران اعم از سواره و پیاده هجوم می آورد و اموال آن ها را می رباید.

۲. مکان جرم راهزنی " راه ها یا شوارع " هست. شوارع به معنای خیابان است و راه نیز به معنای محل عبور و مرور می باشد. راهزنی بنابر نظر درست تر در میان راه های خارج شهر ها و روستا ها اعم از انسان رو یا مال رو روی می دهد و در خیابان ها و کوچه های داخل روستاها یا شهرها اگر مالی ربوده شود مشمول راهزنی نیست. هر چند دیدگاه مخالفی وجود دارد و سرقت در جاده ها و خیابان های داخل شهرها و روستاها را مشمول ماده می داند که بنظر دیدگاه اشتباهی با توجه به پیشینه تقنینی قانون راجع به مجازات قطاع الطریق مصوب ۱۳۱۰ و معنای عرفی راهزنی دارد. چرا که مجازات سنگین راهزنی از این روی است که در جاده های خارج شهرها و روستاها،  دولت توان نظارتی بسیار کمتری نسبت به را های درون شهری یا روستایی دارد بنابراین امکان بزه دیدگی افراد بیشتر است.

۳. جرم راهزنی مقید به وسیله نیست. یعنی برای تحقق آن نیاز نیست که راهزن سلاح در دست داشته باشد. این موضوع یکی از تمایزات بزه پیش گفته با جرم محاربه است. در ماده پیش گفته ابتدا باید قاضی احراز کند آیا محاربه که جرم حدی است و آن عبارتند از کشیدن سلاح بر مردم به قصد جان یا مال یا ناموس یا ارعاب مردم به نحوی که منجر به ناامنی در محیط شود تحقق یافته است یا خیر . ( ماده ۲۷۹ قانون مجازات اسلامی) در صورتی که تعریف اخیرالذکر صادق باشد اتهام مرتکب جرم حدی محاربه است و دیگر نوبت به راهزنی نمی رسد. ماده ۲۸۱ قانون مجازات اسلامی در همین رابطه  مقرر می دارد ؛" راهزنان ، سارقان و قاچاقچیانی که دست به سلاح ببرند و موجب سلب امنیت مردم و راه ها شوند ، محاربند." بنابراین زمانی که عنوان محارب بر عمل راهزن صادق است دیگر جایی برای راهزنی باقی نمی ماند. اما اگر راهزن بر مردم در راه ها سلاح کشید تا اموال آن ها را ببرد و مال آن ها را نیز به دست بیاورد در صورتیکه موجب ناامنی در محیط نشود جرم راهزنی تحقق یافته است و محاربه نیست.

۴. نتیجه جرم نیز خارج کردن مال از تصرفات مالک است. یکی از تفاوتهای دیگر محاربه و راهزنی در اینست که در محاربه سرقت و بردن مال شرط نیست یعنی ممکن است شخصی در راهی بر عده ای شمشیر بکشد تا مال ایشان را ببرد و موفق به بردن مال نشود لیکن موجب ناامنی در محیط شود. این در حالی است که در راهزنی بردن مال شرط است تا جرم تام راهزنی روی دهد.

همراهی یک وکیل آگاه و دلسوز میتواند مسیر دادخواهی
شمــــا را سریعتـر به سمت موفقیـــــت هدایــت کند

۵. عنصر روانی جرم عمد است. اولا مرتکب باید آگاه که مال متعلق به دیگری است و در را های برون شهری یا روستایی است. ثانیا عامدا اموال مردم را با غافلگیری سرقت کند و قصدش محروم کردن مالک از اموالش باشد.

۶. مجازات بزه پیش گفته تعزیر درجه ۳ می باشد و قابل تعلیق اجرای مجازات بوده و جرمی غیر قابل گذشت است و در دادگاه کیفری یک و دیوان عالی کشور رسیدگی می شود.

توصیه پایانی

وکلای مجرب هموکیل به شما در احقاق حقوق خود یاری خواهدداد.حتما از مشاوره وکلا استفاده نمایید.