جرم نشر اکاذیب

جرم نشر اکاذیب از جمله جرایم علیه شخصیت معنوی  می باشد قانونگذار در ماده ۶۹۸ قانون تعزیرات آن را جرم انگاری کرده است. این ماده دو رفتار مجرمانه جرم انگاری شده است. یکی اظهار اکاذیب  و دومی انتساب عمل خلاف واقع به دیگری. وجود هر دو رفتار مجرمانه به عنوان بزه نشر اکاذیب معروف می باشد.

جرم نشر اکاذیب چیست؟

جرم نشر اکاذیب از جمله جرایمی است که به حیثیت افراد لطمه می‌زند . قانونگذار در ماده ۶۹۸ قانون تعزیرات مصوب ۱۳۷۵ نشر اکاذیب را جرم انگاری کرده است ماده پیش گفته می‌گوید : "هرکس به قصد اضرار یا تشویش اذهان عمومی یا مقامات رسمی به وسیله نامه یا شکواییه یا مراسلات یا عرایض یا گزارش یا توزیع هرگونه اوراق چاپی یا خطی با امضا یا بدون امضا اکاذیبی را اظهار نماید یا با همان مقاصد اعمالی را بر خلاف حقیقت راسا یا به عنوان نقل قول به شخص حقیقی یا حقوقی یا مقامات رسمی تصریحا یا تلویحا نسبت دهد اعم از اینکه از طریق مزبور به نحوی از انحا ضرر مادی یا معنوی به غیر وارد شود و یا نه، علاوه بر  اعاده حیثیت در صورت امکان باید به حبس یک ماه تا یک سال ایا شلاق تا ۷۴ ضربه محکوم شود."

 به طور خلاصه باید گفت تعریف جرم نشر اکاذیب آن است که هر کس دروغی را به شخص دیگری نسبت دهد و آن را نشر نماید مرتکب جرم نشر اکاذیب شده است.

شرایط تحقق جرم نشر اکاذیب چیست؟

۱.منظور  از رفتار مجرمانه در جرم نشر اکاذیب چه می باشد؟

۲.دروغ یا کذب بودن اظهارات در جرم نشر اکاذیت

۳.کتبی بودن انتشار اکاذیب در جرم نشر اکاذیب ( مقید به وسیله)

۴.صریح بودن یا تلویحی بودن انتشار اکاذیب در جرم نشر اکاذیب

۵. مستقیم یا غیرمستقیم بودن اظهار اکاذیب در جرم نشر اکاذیب

۶. بزه دیده جرم نشر اکاذیب می تواند شخص حقیقی یا حقوقی باشد

7.شرط بودن انتشار اکاذیب در جرم نشر اکاذیب

8. مطلق بودن جرم نشر اکاذیب 

۹. رکن روانی جرم نشر اکاذیب 

منظور  از رفتار مجرمانه در جرم نشر اکاذیب چه می باشد؟

در ماده ۶۹۸ قانون تعزیرات دو عنوان مجرمانه ذیل جرم نشر اکاذیب و یا شده است اول اظهار کردن اکاذیب و دوم انتصاب اعمال بر خلاف حقیقت به دیگری در خصوص اینکه این دو عنوان مجرمانه با یکدیگر متفاوت هستند یا خیر میان حقوقدان ها اختلاف نظر است .

برخی از حقوقدان ها معتقدند که این دو با یکدیگر فرق داشته و اظهار اکاذیب در جایی است که مرتکب اخبار و مطالب بی اساس به طور کلی اظهار می شود بدون آنکه به شخص یا اشخاصی نسبت داده شود هرچند باید در اظهار اکاذیب نیز مخاطب یا طرف وجود داشته باشد اما در انتساب اعمال خلاف حقیقت به دیگری حتماً باید معینی به شخصی اشخاصی نسبت داده شود دسته ای دیگر از حقوقدان ها هر دو این عنوان را ذیل جرم نشر اکاذیب بررسی کرده و تفاوتی میان آنها قائل نبوده و معتقدند که اگر بر این باور باشیم در اظهار اکاذیب دروغی به دیگری نسبت داده نمی شود و اکاذیب به صورت کلی می باشد.

در این صورت هیچگونه مخاطبی وجود نخواهد داشت و این در حالیست که جرم نشر اکاذیب در زمره جرایم قابل گذشت بوده و اگر بنا باشد در اظهار اکاذیب دروغی به کسی نسبت داده نشود آنگاه بزه دیده ای هم نخواهد بود و این با نظر قانونگذار و حکیم بودن آن در تعارض بوده و ماده مربوطه حداقل در خصوص اظهار اکاذیب منسوخ میشود بنابراین به نظر می‌رسد .

میان این دو رفتار مجرمانه تفاوتی وجود ندارد هرچند در رویه قضایی میان اظهار اکاذیب و انتساب اعمال خلاف حقیقت به دیگری فرق میگذارند به این صورت که در اظهار اکاذیب انتشار دادن دروغ به دیگری شرط است در حالیکه در انتساب اعمال خلاف حقیقت به دیگری نشر دادن اعمال خلاف حقیقت شرط نیست بنابراین در رویه قضایی تفاوت میان این دو رفتار مجرمانه را در تفاوت بیان شده در نظر اول نمی دانند بلکه آن را در شرط بودن انتشار در اظهار اکاذیب و عدم انتشار در انتساب اعمال خلاف حقیقت به دیگری می دانند.

دروغ یا کذب بودن اظهارات در جرم نشر اکاذیت

 مرتکب باید به دیگری امور و اعمال دروغ را نسبت دهد بنابر این اگر اظهارات نسبت داده شده حقیقت داشته باشد جرم نشر اکاذیب واقع نمی شود به عنوان مثال اگر آقای الف از طریق نامه نگاری با ادارات مختلف بیان کند آقای ب که قصد کاندید شدن در انتخابات مجلس شورای اسلامی را دارد دارای سه زن می باشد و قصد آن باشد که از این طریق به آقای به ضرر وارد کرده و ذهن مقامات را مشوش کند تا آقای ب رد صلاحیت شود یا آن که رای نیاورد .

حالا اگر آقای ب از آقای الف به عنوان جرم نشر اکاذیب شکایت کند ولی آقای به در مرجع قضایی بتواند اثبات کند که آقای به دارای سه زن می باشد در این صورت قرار منع تعقیب صادر و آقای الف تبرئه می شود چرا که توانسته اظهارات خود را اثبات کند و هیچ گونه دروغی نگفته است از سوی دیگر صرف کذب بودن اظهارات برای تحقق جرم نشر اکاذیب کفایت نمی کند چرا که باید اکاذیب اظهار شده قابلیت اضرار یا تشویش اذهان عمومی را داشته باشد. 

به عنوان مثال اگر آقای الف بگوید به دروغ که نصف مردم تهران صبح ها شیر نمی خورند هرچند اثبات شود که اظهارات وی خلاف واقع می باشد اما جرم نشر اکاذیب تحقق پیدا نکرده است چرا که کذب بودن اظهارات بیان شده برای تحقق جرم کافی نیست و افزون بر آن مطالب کذب آمیز باید قابلیت اضرار یا تشویش اذهان را داشته باشد در حالیکه در مثال یاد شده چنین قابلیتی وجود ندارد.

سومین نکته ای که در ارتباط با کذب بودن مهم است آن است که برای تحقق جرم نشر اکاذیب مطلب کذب آمیز نباید جرم باشد وگرنه جرم افترا تحقق پیدا میکند به عبارت دیگر یکی از تفاوتهای جرم افترا و نشر اکاذیب آن است که در جرم افترا امری دروغ و خلاف واقع به دیگری نسبت داده می شود در حالی که این امر دروغ جرم است اما در جرم نشر اکاذیب امری دروغ و خلاف واقع به دیگری نسبت داده می شود.

در حالیکه آن امر دروغ جرم نیست به عنوان مثال اگر آقای الف به آقای ب به دروغ   بگوید که با دختر همسایه رابطه نامشروع دارد جرم افترا ست چرا که امر دروغ نسبت داده شده یعنی رابطه نامشروع جرم است در حالی که اگر آقای الف آقای ب به دروغ بگوید که دختر همسایه را صیغه کرده است جرم نشر اکاذیب تحقق یافته است چراکه هرچند در اینجا نیز امر دروغی نسبت داده شده است اما صیغه کردن برخلاف رابطه نامشروع جرم به شمار نمی آید.

کتبی بودن انتشار اکاذیب در جرم نشر اکاذیب ( مقید به وسیله)

 جرم نشر اکاذیب از جمله جرایم مقید به وسیله می باشد به عبارت دیگر برای تحقق جرم نشر اکاذیب حتماً باید دروغ های نسبت داده شده به دیگری توسط متهم از طریق روش های مکتوب مثل نامه شکواییه مقاله و غیره تحقق یابد در ماده ۶۹۸ قانون تعزیرات قانونگذار صراحتاً با آوردن عبارت نامه یا شکواییه یام یام یا گزارش یا توضیح هرگونه اوراق چاپی یا خطی با امضا یا بدون امضا به کتبی بودن راههای انتشار اکاذیب اشاره کرده است. 

بنابراین اگر آقای الف به دروغ در تلویزیون بگوید که شرکت ایران خودرو ورشکست شده است مرتکب جرم نشر اکاذیب نشده است چرا که آقای الف این دروغ را به صورت شفاهی بیان کرده است اما اگر آقای الف در روزنامه همشهری بنویسه که شرکت ایران خودرو ورشکسته شده است و این خبر دروغ باشد مرتکب جرم نشر اکاذیب شده است. 

چرا که آقای علف این دروغ را به صورت کتبی بیان کرده است ماده ۶۹۸ نیز کتبی بودن راه‌های انتشار را شرط تحقق جرم قرار داده است هرچند هرچند این امر غیر منطقی می باشد چرا که بعضاً شفاهی بودن اکاذیب انتشار یافته بسیار بیشتر از طرق کتبی باعث هتک حیثیت بزه دیده می شود همانند مثالی که در بالا به آن اشاره شد با توجه به آنکه تلویزیون مخاطب بیشتری نسبت به روزنامه دارد حیثیت بزه دیده بیشتر مورد خدشه قرار می گیرد.

قانونگذار از واژه های مختلفی همچون نامه یا شکواییه یا مراسله یا غریزه یا گزارش در ماده ۶۹۸ قانون تعزیرات به عنوان مثال آورده و قصه شان بوده که نمونه هایی از طرق کتبی انتشار اکاذیب را بیان کند اما آنگونه که پیداست این موارد بیان شده تمثیلی است چرا که قانونگذار پس از ذکر چند نمونه در انتهای عبارت و یا می کند یا هرگونه اوراق چاپی و خطی که نشان از آن دارد دروغ کتبی انتشار اکاذیب محدود به چند مثال ذکر شده در ماده نمیباشد بنابراین اظهار اکاذیب می تواند به صورت کتبی از طریق کتاب روزنامه مجله مقاله یا حتی از طریق نقاشی یا کاریکاتور صورت گیرد یکی دیگر از تفاوت های جرم نشر اکاذیب و افترا در خصوص همین موضوع است .

جرم افترا مقید به وسیله نمی باشد و مختاری می تواند به صورت کتبی یا شفاهی به دروغ جرمی را به دیگری نسبت دهد در حالیکه جرم نشر اکاذیب مقید به وسیله می باشد و مرتکب تنها باید از طریق کتبی به دروغ امری را به دیگری نسبت دهد.

صریح بودن یا تلویحی بودن انتشار اکاذیب در جرم نشر اکاذیب

اظهار اکاذیب می تواند به صورت صریح یا به صورت تلویحی باشد به عنوان مثال اگر آقای الف به دروغ بگوید که آقای ب ورشکسته شده است این اظهارات آقای الف به صورت صریح می باشد اما اگر آقای الف به دروغ بگوید که شنیده ها حکایت از آن دارد که آقای ب ورشکسته شده است. 

در این صورت اظهار آقای الف به صورت تلویحی می باشد. که در هر دو صورت جرم نشر اکاذیب تحقق یافته است. یکی از تفاوت های جرم نشر اکاذیب با جرم افترا نیز در همین امر است با این توضیح که در جرم افترا حتماً باید جرمی که به دروغ به دیگری نسبت داده می شود به صورت صریح باشد. 

در حالیکه برای تحقق جرم نشر اکاذیب دروغی که به دیگری نسبت داده می شود می تواند به صورت صریح یا تلویحی باشد که این نشان از سیاست سختگیرانه قانونگذار در برخورد با جرم نشر اکاذیب نسبت به جرم افترا می باشد.

مستقیم یا غیرمستقیم بودن اظهار اکاذیب در جرم نشر اکاذیب

در جرم نشر اکاذیب بیان اکاذیب می تواند" راسا"از سوی مرتکب باشد یامی تواند به صورت "نقل قول" باشد که راسا  طریق مستقیم و نقل قول طریق غیر مستقیم  می باشد. قانونگذار به این امر در ماده ۶۹۸ اشاره کرده است به عنوان مثال اگر آقای الف به دروغ در روزنامه بنویسد که فرمانداری شهرستان خاش به دلیل بی تدبیری مسئولان آن توسط گروههای تروریستی اشغال شد. در این مثال آقای الف راسا و به صورت مستقیم دروغی را در روزنامه منتشر کرده است با آنکه میداند اصلاً فرمانداری سقوط نکرده است. 

اما اگر آقای الف از زبان شهردار خاش شنیده باشد که فرمانداری سقوط کرده است و بداند که این خبر دروغ است ولی با این وجود به نقل از شهردار خاش در روزنامه بنویسد که فرمانداری توسط گروه‌های تروریستی اشغال شده است.

باز هم مرتکب جرم نشر اکاذیب شده است و نمی تواند به بهانه اینکه سخنان یک مقام رسمی را اعلام می کند از مجازات فرار کند. چرا که اگر مرتکب بداند آنچه را که نقل قول نیز میکند دروغ است و با این وجود به صورت کتبی آن را منتشر کند جرم نشر اکاذیب تحقق پیدا کرده است.

بزه دیده جرم نشر اکاذیب می تواند شخص حقیقی یا حقوقی باشد

قانونگذا ر در ماده ۶۹۸ قانون تعزیرات صراحتا بیان داشته که می تواند اکاذیب یا اعمال خلاف حقیقت به شخص حقیقی یا حقوقی نسبت داده شود. 

این در حالی است که در جرم افترا موضوع ماده ۶۹۷ قانون تعزیرات، قانونگذار تنها از واژه "کسی" استفاده کرده است و بنا بر نظر بیشتر حقوقدان ها و تفسیر مضیق قوانین کیفری و به نفع متهم تنها بزه دیده جرم افترا، "شخص حقیقی "میتواند باشد و اگر شخصی به یک شخص حقوقی جرمی را نسبت دهد جرم افترا تحقق نیافته است .

هرچند نظر مخالف نیز وجود دارد و معتقدند که در جرم افترا نیز بزه دیده میتواند شخص حقوقی باشد چرا که مطابق ماده ۵۸۸ قانون تجارت، شخص حقوقی نیز از تمامی حقوق و تکالیف شخص حقیقی برخوردار است جز آنکه حق یا تکلیفی ذاتا ویژه شخص حقیقی باشد مثل رابطه پدری و فرزندی. اما با این وجود در خصوص نشر اکاذیب هیچ گونه اختلافی وجود ندارد و بزه دیده جرم می تواند افزون‌بر شخص حقیقی ، شخص حقوقی نیز باشد.

شرط بودن انتشار اکاذیب در جرم نشر اکاذیب

در خصوص اینکه آیا در جرم نشر اکاذیب انتشار اکاذیب شرط است یا خیر ؟ سه نظر وجود دارد ؛ دسته اول بر این باورند که چه در اظهار اکاذیب و چه در انتساب اعمال خلاف حقیقت به دیگری انتشار آنها شرط است و باید تعدادی از مردم از موضوع با خبر شوند چرا که در ماده ۶۹۸ قانون تعزیرات ، قانونگذار از واژه هایی همچون ؛ "مراسلات یا عرایض یا اوراق چاپی یا خطی" استفاده کرده که که همگی جمع بوده و دلالت بر انتشار اکاذیب دارد. 

همچنین در ماده پیش‌گفته قانونگذار از واژه "توزیع" استفاده کرده است که باز نشان از آن دارد که اکاذیب باید منتشر شوند تا جرم نشر اکاذیب تحقق یابد . افزون بر آن که عنوان جرم نشر اکاذیب نیز دلالت بر آن دارد که تحقق جرم یاد شده محتاج انتشار اکاذیب می باشد . 

دسته دوم بر این باورند که چه در اظهار اکاذیب و چه در انتساب اعمال خلاف حقیقت به دیگری انتشار اکاذیب شرط نیست چرا که واژه های جمع نظیر "اکاذیب یا  عرایض یا مراسلات یا اوراق..." دلالت بر نوع آن می کند و به معنای شرط بودن انتشار نمی باشد . پس اگر آقای الف برای آقای ب مطالب دروغ آمیزی را در قالب یک نامه بنویسد و برای پست کند و آقای الف مرتکب جرم نشر اکاذیب شده است . دسته سوم بر این باورند که در ماده ۶۹۸ نشر اکاذیب در ذیل دو عنوان مجرمانه آمده است در خصوص جرم اظهار اکاذیب شرط است که اکاذیب منتشر شوند اما در مورد عنوان مجرمانه دوم یعنی انتساب اعمال خلاف حقیقت به دیگری ،انتشار اکاذیب شرط نیست. 

به نظر می رسد از میان سه نظر یادشده نظر نخست یعنی شرط بودن انتشار اکاذیب برای تحقق جرم نشر اکاذیب در هر دو عنوان مجرمانه اظهار اکاذیب و انتساب اعمال خلاف حقیقت درست تر باشد و ادله ارائه شده از سوی این گروه با تفسیر مضیق قوانین کیفری و به نفع متهم نیز سازگارتر است اما در رویه قضایی بیشتر نظر بر شرط نبودن انتشار می باشد.

مطلق بودن جرم نشر اکاذیب

جرم نشر اکاذیب در زمره جرایم مطلق است و نیاز به هیچ گونه نتیجه‌ای ندارد چرا که در ماده ۶۹۸ قانون تعزیرات قانونگذار صراحتا اعلام داشته؛" اعم از اینکه از طریق مزبور به نحوی از انحا ضرر مادی یا معنوی به غیر وارد شود یا نه ... " بنابراین نیازی به ورود ضرر در عالم واقع به بزه دیده جرم نیست.

رکن روانی جرم نشر اکاذیب

برای تحقق جرم نشر اکاذیب لازم است مرتکب اولاً به موضوع عالم باشد یعنی بداند که اظهاراتی که می خواهد به صورت کتبی منتشر کند یا نقل قول کند دروغ و کذب می باشد.ثانیاً با علم به دروغ بودن آن عامدا و با اراده دروغ یا اکاذیب را اظهار کند. 

ثالثاً باید مرتکب انگیزه اش از اظهار اکاذیب به قصد اضرار به غیر یا تشویش اذهان عمومی یا مقامات رسمی باشد. هرچند برخی از حقوقدانان ها شرط سوم را سوء نیت خاص می دانند و نه انگیزه منتهی به لحاظ عملی هیچگونه فرقی وجود ندارد. 

چرا که چه قصد پیش گفته را انگیزه بدانیم و چه آن را سوء نیت خاص بدانیم باید چنین قصدی احراز شود وگرنه جرم نشر اکاذیب تحقق پیدا نمیکنم.

پرسش: آیا در جرم نشر اکاذیب شرط است که چندین دروغ یا چه چیز به دیگری نسبت داده شود یا با یک دروغ نیز جرم تحقق پیدا کرده است چرا که قانونگذار در ماده ۶۹۸ از واژه" اکاذیب " استفاده کرده و نه " کذب" یا   "اعمال خلاف حقیقت" بکار برده ونه" عمل خلاف حقیقت" یعنی بصورت جمع واژه ها را آورده است و نه مفرد؟ 

 پاسخ :آن است که جرم نشر اکاذیب با یک دروغ نیز اگر به دیگری نسبت داده شود تحقق پیدا کرده است و واژه های جمع در ماده ۶۹۸ قانون  تعزیرات دلالت و افاده  بر نوع می کند و با یک دروغ نیز جرم نشر اکاذیب تحقق پیدا می کند و در اصول فقه نیز می خوانیم که عدد مفهوم مخالف ندارد پس نباید از واژه هایی مثل یاد شده مفهوم مخالف بگیریم و بگوییم که با یک دروغ امکان تحقق جرم  وجود ندارد. 

اقسام جرم نشر اکاذیب که در قوانین کیفری

ا.جرم نشر اکاذیب سنتی

۲. جرم نشر اکاذیب رایانه ای 

3. نشر اکاذیب با انگیزه اصلاح کشور و بدون ضربه زدن به اصل نظام از مصادیق جرم سیاسی

۴. ارتکاب جرم نشر اکاذیب بصورت گسترده و با اخلال شدید در نظم عمومی کشور

جرم نشر اکاذیب سنتی

نشر اکاذیب سنتی یا کلاسیک موضوع ماده ۶۹۸ قانون تعزیرات که توضیح داده شد.

جرم نشر اکاذیب رایانه ای 

 که موضوع ماده ۷۴۶ قانون تعزیرات می باشد که همانند نشر اکاذیب سنتی یا کلاسیک است و هیچ تفاوتی با هم ندارند به جز سه تفاوت؛ 

اولا جرم نشر اکاذیب رایانه ای جرم غير قابل گذشت است در حالیکه جرم نشر اکاذیب سنتی یا کلاسیک، جرم قابل گذشت به موجب ماده ۱۰۴ قانون مجازات اسلامی است. 

ثانیا تفاوت اصلی این دو جرم در بستر پ فضای ارتکاب آن هاست . در جرم نشر اکاذیب سنتی در فضای واقعی جرم ارتکاب می یابد در حالیکه در جرم نشر اکاذیب رایانه ای ، اکاذیب باید در فضای مجازی یعنی به وسیله سامانه های رایانه یا مخابراتی منتشر شود. 

ثالثا از حیث مجازات هم متفاوت است . میزان مجازات جرم نشر اکاذیب سنتی ۱ ماه تا ۱ سال حبس یا تا ۷۴ ضربه شلاق است در حالیکه میزان مجازات جرم نشر اکاذیب رایانه ای ۹۱ روز تا ۲ سال حبس یا ۲ میلیون تومان تا ۱۵ میلیون تومان جزای نقدی یا هر دو مجازات حبس و جزای نقدی است.

نشر اکاذیب با انگیزه اصلاح کشور و بدون ضربه زدن به اصل نظام از مصادیق جرم سیاسی

 اگر جرم نشر اکاذیب با انگیزه اضرار به غیر یا تشویش اذهان عمومی یا مقامات رسمی نباشد بلکه با انگیزه اصلاح کشور باشد آن گاه در قالب جرم سیاسی قابل تعقیب است. این موضوع در بند ث ماده ۲ قانون جرم سیاسی مصوب ۱۳۹۵ آمده برخلاف جرم نشر اکاذیب سنتی یا رایانه ای که در دادگاه کیفری دو  با یک قاضی به جرم وی و بدون هیات منصفه ، رسیدگی می شود. 

در جرم نشر اکاذیب با انگیزه اصلاح کشور ، جرم سیاسی به شمار می‌آید نه مثل جرم نشر اکاذیب سنتی یا رایانه ای،  بعنوان جرم عمومی و دادگاه رسیدگی کننده به جرم نشر اکاذیب با انگیزه اصلاح کشور،  دادگاه کیفری یک است که با سه قاضی و با حضور هیات منصفه رسیدگی می شود.

ارتکاب جرم نشر اکاذیب بصورت گسترده و با اخلال شدید در نظم عمومی کشور

 بعنوان یکی از مصادیق جرم افساد فی الارض: همانگونه که می دانیم جرم افساد فی الارض که در ماده ۲۸۶ قانون مجازات اسلامی جرم انگاری شده است. 

جرمی مستقل نیست بلکه یک سری از جرایم دیگر مثل جرایم علیه تمامیت جسمانی یا جرایم اقتصادی یا جرم نشر اکاذیب بعنوان جرم علیه شخصیت معنوی باید بصورت گسترده اتفاق بیفتد و نتایج گسترده و شدید هم داشته باشد تا بزه افساد فی الارض اتفاق بیفتد. 

یکی از جرایمی که می تواند زمینه ساز تحقق جرم افساد فی الارض شود جرم نشر اکاذیب است در صورتی که بصورت گسترده روی دهد و اخلال شدید هم در نظم کشور بعنوان نتیجه جرم به بار آورد. 

بنابراین نشر اکاذیب اگر مصداقی از جرم افساد فی الارض باشد اوبا جرم غیر قابل گذشت خواهد بود چرا که افساد فی الارض،  جرم غیر قابل گذشت است. ثانیا در این حالت در دادگاه انقلاب به موجب ماده ۳۰۳ قانون آیین دادرسی کیفری آن با ۳ قاضی به جرم فرد رسیدگی می شود.

بهترین وکیل برای جرم نشر اکاذیب در تهران

جرم نشر اکاذیب در زمره جرایم علیه اشخاص است که لطمه به حیثیت معنوی افراد وارد می سازد و شاید از لحاظ روحی لطمات جبران ناپذیری را به فرد وارد سازد ما در هم وکیل نگاه کاملا تخصصی به حوزه وکالت داریم پس اگر در حوزه افترا نیاز به دریافت مشاوره یا وکیل دارید ما به شما توصیه می کنیم از طریق لینک های موجود در این صفحه درخواست مشاوره خود را ثبت نمایید تا با بهترین وکلای تهران بتوانید مشورت نمایید.